Longembolie Afsluiting van een longslagader

Bij een longembolie iseen longslagader afgesloten, meestal door een bloedstolsel. Dit heeft negatieve gevolgen voor de zuurstofopname in de long en veroorzaakt benauwdheidsklachten.

Omdat de klachten sterk kunnen variëren in ernst wordt de diagnose vaak over het hoofd gezien.

Een embolie is de afsluiting van een ader of slagader. Meestal is dit een bloedstolsel dat zich op de ene locatie vormt en vervolgens ergens anders een bloedvat afsluit. Daarnaast kan de verstopping in uitzonderlijke gevallen ook veroorzaakt worden door een luchtbel (bij het aanprikken van een bloedvat) of door andere vormen van verstoppingen.

Bij een longembolie zit de verstopping in een van de longslagaders. Dit is het bloedvat met zuurstofarm bloed dat door de long gaat om daar zuurstof op te pikken. De longslagader vertakt zich in steeds kleiner wordende bloedvaatjes. Hier is het risico op een afsluiting door een embolie het grootst.

Als gevolg van de afsluiting vermindert de doorbloeding achter de afsluiting. Het bloed wordt hierdoor in de long minder goed van zuurstof voorzien. Dit resulteert in een lager zuurstofgehalte (saturatie) van het bloed.

Een longembolie ontstaat meestal doordat in de grote aders in het bovenbeen of in het bekken een bloedprop gevormd wordt (trombose). Deze kan losschieten en zo via de bloedsomloop in de longen terechtkomen.

Risicofactoren voor het ontstaan van een longembolie zijn onder andere:

• Te weinig beweging.
• Obesitas (ernstig overgewicht).
• Kanker.
• Grote operaties (met name in de buik).
• Zwangerschap.
• Ernstige astma.

De dokter maakt een inschatting van de klachten en beoordeelt of deze mogelijk door een longembolie veroorzaakt kunnen worden.

Als de kans op een longembolie redelijk groot is, dan wordt de patiënt doorverwezen voor een CT-scan. Hierbij wordt een contrastvloeistof in de bloedsomloop gebracht waardoor de longslagaders en hun vertakkingen zichtbaar worden. Als alle vertakkingen duidelijk te zien zijn, dan wordt een longembolie uitgesloten.

Indien de kans op een longembolie niet waarschijnlijk is, dan wordt eerst bloedonderzoek gedaan. Aan de hand van de uitslag van dit bloedonderzoek volgt eventueel alsnog een CT-scan.

De patiënt krijgt anti-stollingsmedicatie om uitbreiding van de bestaande stolsels te voorkomen en het ontstaan van nieuwe stolsels tegen te gaan. In ernstige gevallen wordt trombolyse uitgevoerd om het stolsel op te lossen.

Zaagman-van Buuren, M.J. & Jong, J.T.E. de (1997) Algemene ziekteleer Tweede, herziene druk. Houten/Diegen: Bohn Stafleu van Loghum.
Walen, S., Kuipers, A.F., Berg, J.W.K. van den & Damoiseaux, R.A.M.J. (2011) Longembolieën Huisarts & Wetenschap: 54(3) 166-169.