Goedenavond lotgenoten,
Allereerst bedankt aan iedereen die zijn verhaal hier heeft gedeeld. Het bied mij in ieder geval troost en steun!
6 weken geleden heb ik mijn achillespees afgescheurd, tijdens het squashen. 15 jaar doe ik dat al en dan toch kan het zomaar gebeuren. Opeens aanzetten om een kort geslagen balletje te halen. Pang!
3 uur later, na eerst een bezoek aan de huisarts, al in het ziekenhuis op de gipskamer. Geen keuze, gips er omheen en leefregels mee -volgende patient-. Conservatieve methode bovendien, want dat is de enige methode die ze daar toepassen.
Na 2 weken het gips er af en een achillotrain eromheen, maat 3. En het het voornaamste advies dat ik mee kreeg: luister naar je lichaam en probeer maar voorzichtig te lopen. De achillotrain zit erg strak, te strak naar mijn mening, dus die doe ik vaak af, want mijn kuit is binnen no time opgezet. Het ziekenhuis gebeld, maar een grotere maat werd afgeraden: "Been vaker omhoog houden".
Vandaag begonnen aan de eerste keer fysiotherapie, na vorige week een korte intake te hebben gehad. Praktijk met veel ervaring en een fijne trainingstuimte en leuk personeel. Vrijwel direct werd er geconstateerd dat ik mijn krukken al niet meer gebruikte, fout! 4 weken lang gestrompeld en dat vond ik confronterend. Een klein beetje uitleg over de manier van lopen had het ziekenhuis op zijn minst wel kunnen geven. Afijn, ik vond het verder geweldig om weer 'iets' te mogen doen.
Op mentaal vlak vind ik het erg zwaar, maar ik probeer positief te blijven. Mijn kinderen helpen me geweldig en datzelfde geldt voor mijn vrouw.
Waar ik hier weining over lees en waar ik erg benieuwd naar ben, is hoe jullie omgaan met werken? Ik heb een kantoorbaan en mijn leidinggevende heeft erg veel moeite om zich in te leven. Opmerking van hem, 2 dagen na het ongeluk:"Zullen we starten met 20% ziek melden en 6 uurtjes per dag werken"?
Ik had geen idee wat ik aan kon en heb aangegeven dat ik 50% wilde werken. Dat heb ik tot nu toe 6 weken gedaan, vanaf de eerste dag. Tijdens ieder gesprek (wekelijks) met de leidinggevende begint hij over meer werken en ik hou vast aan die 50%. Ik heb geen idee wat normaal is, maar merk wel dat ik erg voorzichtig moet zijn met mijn werkhouding. Pijn in mijn onderrug heb ik al ervaren en een dik onderbeen is dagelijkse kost. Iedereen in het bedrijf ziet mijn gezicht via een computer scherm, dus het voelt alsof ik het zelf 'levend/actueel' moet houden
Ik hoop dat iemand tips heeft?
Alvast bedankt en aan iedereen die momenteel aan het revalideren is.....blijf sterk!
Groet,
Nils
Goedenavond lotgenoten,
Allereerst bedankt aan iedereen die zijn verhaal hier heeft gedeeld. Het bied mij in ieder geval troost en steun!
6 weken geleden heb ik mijn achillespees afgescheurd, tijdens het squashen. 15 jaar doe ik dat al en dan toch kan het zomaar gebeuren. Opeens aanzetten om een kort geslagen balletje te halen. Pang!
3 uur later, na eerst een bezoek aan de huisarts, al in het ziekenhuis op de gipskamer. Geen keuze, gips er omheen en leefregels mee -volgende patient-. Conservatieve methode bovendien, want dat is de enige methode die ze daar toepassen.
Na 2 weken het gips er af en een achillotrain eromheen, maat 3. En het het voornaamste advies dat ik mee kreeg: luister naar je lichaam en probeer maar voorzichtig te lopen. De achillotrain zit erg strak, te strak naar mijn mening, dus die doe ik vaak af, want mijn kuit is binnen no time opgezet. Het ziekenhuis gebeld, maar een grotere maat werd afgeraden: "Been vaker omhoog houden".
Vandaag begonnen aan de eerste keer fysiotherapie, na vorige week een korte intake te hebben gehad. Praktijk met veel ervaring en een fijne trainingstuimte en leuk personeel. Vrijwel direct werd er geconstateerd dat ik mijn krukken al niet meer gebruikte, fout! 4 weken lang gestrompeld en dat vond ik confronterend. Een klein beetje uitleg over de manier van lopen had het ziekenhuis op zijn minst wel kunnen geven. Afijn, ik vond het verder geweldig om weer 'iets' te mogen doen.
Op mentaal vlak vind ik het erg zwaar, maar ik probeer positief te blijven. Mijn kinderen helpen me geweldig en datzelfde geldt voor mijn vrouw.
Waar ik hier weining over lees en waar ik erg benieuwd naar ben, is hoe jullie omgaan met werken? Ik heb een kantoorbaan en mijn leidinggevende heeft erg veel moeite om zich in te leven. Opmerking van hem, 2 dagen na het ongeluk:"Zullen we starten met 20% ziek melden en 6 uurtjes per dag werken"?
Ik had geen idee wat ik aan kon en heb aangegeven dat ik 50% wilde werken. Dat heb ik tot nu toe 6 weken gedaan, vanaf de eerste dag. Tijdens ieder gesprek (wekelijks) met de leidinggevende begint hij over meer werken en ik hou vast aan die 50%. Ik heb geen idee wat normaal is, maar merk wel dat ik erg voorzichtig moet zijn met mijn werkhouding. Pijn in mijn onderrug heb ik al ervaren en een dik onderbeen is dagelijkse kost. Iedereen in het bedrijf ziet mijn gezicht via een computer scherm, dus het voelt alsof ik het zelf 'levend/actueel' moet houden
Ik hoop dat iemand tips heeft?
Alvast bedankt en aan iedereen die momenteel aan het revalideren is.....blijf sterk!
Groet,
Nils