Vandaag weer maar een mentale klap te verwerken gekregen. Wss heb ik zenuwschade of een nieuwe hernia opgelopen in L5-S1.
Long story time: Ben in november last beginnen krijgen van af en toe pijn in mijn heup. Gaandeweg is die verergerd geworden en heeft de huisarts de standaard kine en ibuprofen voorgeschreven. Die ibuprofen begon snel op mijn maag te werken waardoor ik soms mij echt niet goed voelde dus mocht ik nog een maagbeschermer extra gaan nemen. Echter die pijn in mijn been werd erger en erger. De kinesist vermoedde toen een ontsteking aan hamstring en slijmbeurs vd heup. Dit waren toen de 2 plaatsen die het meeste pijn deden. Uiteindelijk terug naar de huisarts te zijn gegaan na 9 beurten bij de kine die weinig tot niks hadden afgedaan in mijn ogen. De eene moment was ik goed en de andere moment kon ik niet rechtstaan als ik had gezeten op een stoel. Toen is stilaan ook alles erger en erger geworden.
De pijn in mijn heup en bil werd een stekende pijn waardoor als ik rechtstond ik mijn heup amper kon recht plooien. Als ik dit dan toch zeer voorzichtig deed dan was het precies alsof er iemand een naald instak en dan nog is met een ijzeren staaf er tegen klopte. Op die moment was de pijn wel nog niet constant en kon ik op werk nog goed rond geraken. Ik heb vorig jaar in juni een nieuwe job gevonden als operator die ik echt graag doe. Ik heb een heel gevarieerde dag en werk in een superleuk team. Ik wou ook helemaal niet op ziekenkas want ik ben nog tewerkgesteld via interim en zal pas eind mei dit jaar mijn contract krijgen.
Na nog is bij de huisarts te zijn geweest heeft die mij doorgestuurd voor een echo van de heup en moest ik afspraak maken bij een heupspecialist. Bij de echo had de arts het de hele tijd over de hamstring die licht ontstoken was, de pijn in de bil kon zij niet verklaren. Zij kon niet verklaren waar de scherpe pijn vandaan kwam en ik moest met de specialist het er maar over hebben. Ik was toen superpissed maar ik kon toen wel gelukkig snel naar die heupspecialist. Dat was helaas ook geen hoogvlieger. Een dokter die alles beter wist, die mij eigenlijk op geen moment liet uitspreken en die rotsvast ervan overtuigd was dat het met kine wel ging opgelost geraken. Volgens hem was het de hamstring en wss de zenuw er rond die geïrriteerd was. Als ik zei dat ik soms extreem scherpe pijn ervaarde dan kreeg ik geen gehoor. Na aandringen heeft hij mij wel een spuit gezet met cortisone in mijn heup om die zenuw te kalmeren. Briefje voor weer is 18 beurten bij de kinesist en een afspraak voor over 2 maanden voor controle. Ondertss was ik al bijna 2 maanden aan het sukkelen.
Die man had me ook gezegd dat ik een paar dagen wat meer ongemak kon hebben na die spuit maar dat het daarna zeker zou moeten beteren. Man, was ik blij dat ik dat weekend niet moest werken. Ik was precies een oude man. Ik kon niet gaan, niet staan, niet zitten en liggen ging nog net. Al een geluk dat ik kon slapen want anders had ik zeker die maandag niet kunnen gaan werken. Ik weet nog goed dat toen vanaf de dinsdag ik beterschap merkte en ik veel vlotter recht kon staan en minder pijn had. Er was nog pijn maar die was echt niet te vergelijken met dat weekend toen en ik was toen positief dat we de juiste richting opgingen. Maar al snel minderde het. Als ik bij de kine was langs geweest dan had ik de dag erna soms enorm veel last van mijn heup en bil. Die scherpe pijn was terug en kwam weer meer en meer voor. Dan begin je te twijfelen en u af te vragen: Moet ik nu weer gaan zagen bij de huisarts of gewoon doorbijten en die volgende afspraak bij de heupspecialist afwachten? AKA suck it up en doe door.
Ik ben op aandringen van mijn vrouw dan toch maar terug naar de huisarts gegaan en zij zei toen dat het mss wel van mijn rug moest zijn, echter ik had geen pijn of last of wat dan ook van mijn rug dus ik kon dit moeilijk geloven. Zij stelde voor om naar een Fysisch geneesheer te gaan. Afspraak gemaakt in het medisch centrum hier zodat ik niet te ver moest rijden want rijden deed me ook meer en meer pijn hoe langer alles duurde. Ik had geluk toen dat ik snel mocht gaan wegens een afspraak die was afgezegd. Toen die man mij zag moest hij mij bijna komen ondersteunen want ik kon niet recht vd stoel toen hij mij riep. Gelukkig zag deze man wel de ernst vd situtatie in en na 2 kleine, maar extreem pijnlijke testen, zei die dat ik een hernia had en dat hij niet begreep dat zowel de huisarts als heupspecilist dit niet hadden opgemerkt. Geen reflex meer in mijn linkerbeen en krachtverlies als ik op mijn tippen vd tenen moest lopen. Zo snel mogelijk een NMR laten maken en dan ging hij het met zekerheid kunnen zeggen. Ik mocht vd arts ook niet meer gaan werken maar ik wou nog gaan werken, ik dacht dat zolang het daar ging dat ik door zou doen. Achteraf moest ik die arts gelijk geven. Een week nadat ik bij hem was geweest is de pijn ondraagbaar geworden. Ik kon nog maar moeilijk met de wagen rijden en uitstappen was extreem pijnlijk waardoor ik echt moest bekomen en mijn moed bijeen moest rappen om verder te kunnen. Ook als ik een tijdje had rond gelopen dan merkte ik dat de scherpe pijn niet meer verdween en dat ik daar aan het rond strompelen was. Mijn supervisor had het ook door en mijn planning werd al aangepast wat me erg stoorde ergens maar ik zat op het einde van mijn krachten op werk. Ik heb uiteindelijk op een vrijdag morgen gaan melden dat ik niet meer kon en naar huis wou. Die rit naar huis is vreselijk toen geweest. Dat was toen begin februari.
Na de NMR was het verdict Hernia aan L5-S1 en werd ik doorgestuurd naar Neurochirogie. De arts daar had ook door dat dit geen doen meer was en ik mocht die dag toen mijn eerste ruggenprik gaan halen die helaas niks heeft af gedaan. Ik was al geinformeerd dat een 2de prik mss niet genoeg ging zijn voor mij en dat ik mogelijk rekening moest houden met een operatie. Een paar dagen later ik terug in de pijnkliniek voor die 2de spuit en hebben ze een block + inspuiting gedaan die, jammer genoeg, 1 dag mij wat verlichting heeft geboden. Ik kon toen niet meer gaan, staan en wandelen zonder een kruk. De pijn was hels bij momenten en elke autorit de hel. Slapen kon ik op dat moment ook nog amper en lag soms meer draaien een minder pijnlijke houding te zoeken en mijn partner wakker te houden dan wat dan ook nog.
Uiteindelijk naar spoed gegaan omdat het onthoudbaar was geworden. Daar hebben ze me morfine medicatie (Oxycodone en Oxynorm) gegeven en dat hielp gelukkig wat te verlichten. Natuurlijk met mijn geluk reageerde ik op een dag verkeerd hierop en ben ik enorm slecht geworden van die morfine en jawel, mocht ik weer naar spoed. Mijn neurochirurg die was ondertss op skivakantie ofzo dus die konden ze niet bereiken. Dan hebben ze mij een snellere afspraak gemaakt bij een andere neurochirug. Ze konden me niks anders nog geven of doen en wilden eigenlijk dat ik stopte met de morfine toen. Mijn vrouw was razend op die spoedarts. Toen ik wat bekomen was mocht ik eindelijk naar huis maar die morfine was wel uitgewerkt en ik had niks van pijnstillers meer bij of gehad op spoed. Die autoweg naar huis heb ik alles bijeen geschreeuwd in de auto. De afrit bij ons hier is een vrij lange scherpe bocht. Ik had de tranen in mijn ogen vd pijn.
Uiteindelijk ben ik wel terug die morfine gaan gebruiken want niks anders verlichte die pijn. Als ik zeg dat het hels was dan was het ook hels. Ik heb nog nooit zoveel pijn in mijn leven gehad als toen. Toen ik bij de andere specialist kon geraken dan zag deze ook gelukkig meteen in dat het ondragelijk was geworden en ben ik 2 dagen erna geopereerd in Hasselt. Ondertss waren we 4 maanden verder van toen ik de eerste klachten heb ervaren. De eerste 2 dagen waren vervelend en af en toe nog pijn aan de rugwonde maar die scherpe pijn was gelukkig weg. Ik moest wel echt stoppen met de morfine nu en met alle plezier wou ik dat doen. Terug naar een maagbeschermer, ibuprofen en dafalgan. 2 dagen heeft het goed gegaan, de dag vh vertrek en de 1ste dag thuis. Daarna is die scherpe pijn, weliswaar minder als de week ervoren, terug gekeerd. Zonder medicatie ben ik weer precies kreupel en al een paar keer getwijfeld om die kruk terug te nemen. Ik moet veel wandelen maar met scherpe pijnen in mijn been en bil gaat dat dus niet. Ik kan ook het donsdeken op ons bed niet meer verdragen waardoor ik nu gewoon met een dunner deken slaap maar dan nog word ik vaak wakker van de pijn. Vandaag heb ik uiteindelijk zelf terug contact opgenomen met de neurochirug die me heeft geopereerd en hij sprak van mogelijks zenuwschade of dat ik me weer een nieuwe hernia gedaan.
Ik ga het niet onder stoelen of banken steken maar mentaal was dat een klap om te horen. Ik zit er stilaan onder door en weet me gans de dag geen enkele houding aan te nemen. Als ik wat kan wandellen heb ik random steken in mijn heup van tijd die tot mijn enkel voelbaar zijn. Nu moet ik cortisone pillen bijnemen om die zenuw te kalmeren en als het vrijdag niet beter is moet ik terug binnen voor een NMR. Het kleine beetje hoop dat ik nog had is compleet weg. Eind mei zou ik mijn contract krijgen maar nu weet ik niet meer of ik dit nog ga halen überhaupt. Ik zit ook al 1,5 maand thuis denk ik en buiten naar de brievenbus strompelen en wat in de tuin kan ik en mag ik zelfs niks doen. 6 weken mag ik hier geen fuck doen in huis. Niks zwaarder heffen dan 3kg en ondertussen krijg ik zelfs mijn sokken niet meer aan. Het enige wat ik nog doe op een dag is op tiktok scrollen, wat tv gapen terwijl ik op de zetel lig en een uurtje pc zitten want langer begint alles pijn te doen in rug en been.
En ik weet het niet meer... Sorry voor de lange rant
Vandaag weer maar een mentale klap te verwerken gekregen. Wss heb ik zenuwschade of een nieuwe hernia opgelopen in L5-S1.
Long story time: Ben in november last beginnen krijgen van af en toe pijn in mijn heup. Gaandeweg is die verergerd geworden en heeft de huisarts de standaard kine en ibuprofen voorgeschreven. Die ibuprofen begon snel op mijn maag te werken waardoor ik soms mij echt niet goed voelde dus mocht ik nog een maagbeschermer extra gaan nemen. Echter die pijn in mijn been werd erger en erger. De kinesist vermoedde toen een ontsteking aan hamstring en slijmbeurs vd heup. Dit waren toen de 2 plaatsen die het meeste pijn deden. Uiteindelijk terug naar de huisarts te zijn gegaan na 9 beurten bij de kine die weinig tot niks hadden afgedaan in mijn ogen. De eene moment was ik goed en de andere moment kon ik niet rechtstaan als ik had gezeten op een stoel. Toen is stilaan ook alles erger en erger geworden.
De pijn in mijn heup en bil werd een stekende pijn waardoor als ik rechtstond ik mijn heup amper kon recht plooien. Als ik dit dan toch zeer voorzichtig deed dan was het precies alsof er iemand een naald instak en dan nog is met een ijzeren staaf er tegen klopte. Op die moment was de pijn wel nog niet constant en kon ik op werk nog goed rond geraken. Ik heb vorig jaar in juni een nieuwe job gevonden als operator die ik echt graag doe. Ik heb een heel gevarieerde dag en werk in een superleuk team. Ik wou ook helemaal niet op ziekenkas want ik ben nog tewerkgesteld via interim en zal pas eind mei dit jaar mijn contract krijgen.
Na nog is bij de huisarts te zijn geweest heeft die mij doorgestuurd voor een echo van de heup en moest ik afspraak maken bij een heupspecialist. Bij de echo had de arts het de hele tijd over de hamstring die licht ontstoken was, de pijn in de bil kon zij niet verklaren. Zij kon niet verklaren waar de scherpe pijn vandaan kwam en ik moest met de specialist het er maar over hebben. Ik was toen superpissed maar ik kon toen wel gelukkig snel naar die heupspecialist. Dat was helaas ook geen hoogvlieger. Een dokter die alles beter wist, die mij eigenlijk op geen moment liet uitspreken en die rotsvast ervan overtuigd was dat het met kine wel ging opgelost geraken. Volgens hem was het de hamstring en wss de zenuw er rond die geïrriteerd was. Als ik zei dat ik soms extreem scherpe pijn ervaarde dan kreeg ik geen gehoor. Na aandringen heeft hij mij wel een spuit gezet met cortisone in mijn heup om die zenuw te kalmeren. Briefje voor weer is 18 beurten bij de kinesist en een afspraak voor over 2 maanden voor controle. Ondertss was ik al bijna 2 maanden aan het sukkelen.
Die man had me ook gezegd dat ik een paar dagen wat meer ongemak kon hebben na die spuit maar dat het daarna zeker zou moeten beteren. Man, was ik blij dat ik dat weekend niet moest werken. Ik was precies een oude man. Ik kon niet gaan, niet staan, niet zitten en liggen ging nog net. Al een geluk dat ik kon slapen want anders had ik zeker die maandag niet kunnen gaan werken. Ik weet nog goed dat toen vanaf de dinsdag ik beterschap merkte en ik veel vlotter recht kon staan en minder pijn had. Er was nog pijn maar die was echt niet te vergelijken met dat weekend toen en ik was toen positief dat we de juiste richting opgingen. Maar al snel minderde het. Als ik bij de kine was langs geweest dan had ik de dag erna soms enorm veel last van mijn heup en bil. Die scherpe pijn was terug en kwam weer meer en meer voor. Dan begin je te twijfelen en u af te vragen: Moet ik nu weer gaan zagen bij de huisarts of gewoon doorbijten en die volgende afspraak bij de heupspecialist afwachten? AKA suck it up en doe door.
Ik ben op aandringen van mijn vrouw dan toch maar terug naar de huisarts gegaan en zij zei toen dat het mss wel van mijn rug moest zijn, echter ik had geen pijn of last of wat dan ook van mijn rug dus ik kon dit moeilijk geloven. Zij stelde voor om naar een Fysisch geneesheer te gaan. Afspraak gemaakt in het medisch centrum hier zodat ik niet te ver moest rijden want rijden deed me ook meer en meer pijn hoe langer alles duurde. Ik had geluk toen dat ik snel mocht gaan wegens een afspraak die was afgezegd. Toen die man mij zag moest hij mij bijna komen ondersteunen want ik kon niet recht vd stoel toen hij mij riep. Gelukkig zag deze man wel de ernst vd situtatie in en na 2 kleine, maar extreem pijnlijke testen, zei die dat ik een hernia had en dat hij niet begreep dat zowel de huisarts als heupspecilist dit niet hadden opgemerkt. Geen reflex meer in mijn linkerbeen en krachtverlies als ik op mijn tippen vd tenen moest lopen. Zo snel mogelijk een NMR laten maken en dan ging hij het met zekerheid kunnen zeggen. Ik mocht vd arts ook niet meer gaan werken maar ik wou nog gaan werken, ik dacht dat zolang het daar ging dat ik door zou doen. Achteraf moest ik die arts gelijk geven. Een week nadat ik bij hem was geweest is de pijn ondraagbaar geworden. Ik kon nog maar moeilijk met de wagen rijden en uitstappen was extreem pijnlijk waardoor ik echt moest bekomen en mijn moed bijeen moest rappen om verder te kunnen. Ook als ik een tijdje had rond gelopen dan merkte ik dat de scherpe pijn niet meer verdween en dat ik daar aan het rond strompelen was. Mijn supervisor had het ook door en mijn planning werd al aangepast wat me erg stoorde ergens maar ik zat op het einde van mijn krachten op werk. Ik heb uiteindelijk op een vrijdag morgen gaan melden dat ik niet meer kon en naar huis wou. Die rit naar huis is vreselijk toen geweest. Dat was toen begin februari.
Na de NMR was het verdict Hernia aan L5-S1 en werd ik doorgestuurd naar Neurochirogie. De arts daar had ook door dat dit geen doen meer was en ik mocht die dag toen mijn eerste ruggenprik gaan halen die helaas niks heeft af gedaan. Ik was al geinformeerd dat een 2de prik mss niet genoeg ging zijn voor mij en dat ik mogelijk rekening moest houden met een operatie. Een paar dagen later ik terug in de pijnkliniek voor die 2de spuit en hebben ze een block + inspuiting gedaan die, jammer genoeg, 1 dag mij wat verlichting heeft geboden. Ik kon toen niet meer gaan, staan en wandelen zonder een kruk. De pijn was hels bij momenten en elke autorit de hel. Slapen kon ik op dat moment ook nog amper en lag soms meer draaien een minder pijnlijke houding te zoeken en mijn partner wakker te houden dan wat dan ook nog.
Uiteindelijk naar spoed gegaan omdat het onthoudbaar was geworden. Daar hebben ze me morfine medicatie (Oxycodone en Oxynorm) gegeven en dat hielp gelukkig wat te verlichten. Natuurlijk met mijn geluk reageerde ik op een dag verkeerd hierop en ben ik enorm slecht geworden van die morfine en jawel, mocht ik weer naar spoed. Mijn neurochirurg die was ondertss op skivakantie ofzo dus die konden ze niet bereiken. Dan hebben ze mij een snellere afspraak gemaakt bij een andere neurochirug. Ze konden me niks anders nog geven of doen en wilden eigenlijk dat ik stopte met de morfine toen. Mijn vrouw was razend op die spoedarts. Toen ik wat bekomen was mocht ik eindelijk naar huis maar die morfine was wel uitgewerkt en ik had niks van pijnstillers meer bij of gehad op spoed. Die autoweg naar huis heb ik alles bijeen geschreeuwd in de auto. De afrit bij ons hier is een vrij lange scherpe bocht. Ik had de tranen in mijn ogen vd pijn.
Uiteindelijk ben ik wel terug die morfine gaan gebruiken want niks anders verlichte die pijn. Als ik zeg dat het hels was dan was het ook hels. Ik heb nog nooit zoveel pijn in mijn leven gehad als toen. Toen ik bij de andere specialist kon geraken dan zag deze ook gelukkig meteen in dat het ondragelijk was geworden en ben ik 2 dagen erna geopereerd in Hasselt. Ondertss waren we 4 maanden verder van toen ik de eerste klachten heb ervaren. De eerste 2 dagen waren vervelend en af en toe nog pijn aan de rugwonde maar die scherpe pijn was gelukkig weg. Ik moest wel echt stoppen met de morfine nu en met alle plezier wou ik dat doen. Terug naar een maagbeschermer, ibuprofen en dafalgan. 2 dagen heeft het goed gegaan, de dag vh vertrek en de 1ste dag thuis. Daarna is die scherpe pijn, weliswaar minder als de week ervoren, terug gekeerd. Zonder medicatie ben ik weer precies kreupel en al een paar keer getwijfeld om die kruk terug te nemen. Ik moet veel wandelen maar met scherpe pijnen in mijn been en bil gaat dat dus niet. Ik kan ook het donsdeken op ons bed niet meer verdragen waardoor ik nu gewoon met een dunner deken slaap maar dan nog word ik vaak wakker van de pijn. Vandaag heb ik uiteindelijk zelf terug contact opgenomen met de neurochirug die me heeft geopereerd en hij sprak van mogelijks zenuwschade of dat ik me weer een nieuwe hernia gedaan.
Ik ga het niet onder stoelen of banken steken maar mentaal was dat een klap om te horen. Ik zit er stilaan onder door en weet me gans de dag geen enkele houding aan te nemen. Als ik wat kan wandellen heb ik random steken in mijn heup van tijd die tot mijn enkel voelbaar zijn. Nu moet ik cortisone pillen bijnemen om die zenuw te kalmeren en als het vrijdag niet beter is moet ik terug binnen voor een NMR. Het kleine beetje hoop dat ik nog had is compleet weg. Eind mei zou ik mijn contract krijgen maar nu weet ik niet meer of ik dit nog ga halen überhaupt. Ik zit ook al 1,5 maand thuis denk ik en buiten naar de brievenbus strompelen en wat in de tuin kan ik en mag ik zelfs niks doen. 6 weken mag ik hier geen fuck doen in huis. Niks zwaarder heffen dan 3kg en ondertussen krijg ik zelfs mijn sokken niet meer aan. Het enige wat ik nog doe op een dag is op tiktok scrollen, wat tv gapen terwijl ik op de zetel lig en een uurtje pc zitten want langer begint alles pijn te doen in rug en been.
En ik weet het niet meer... Sorry voor de lange rant