Hoi,
Ik ben Marinus, 40 jaar, 2 meter lang en heb al ruim 16 jaar last van een L4/L5 hernia.
De onderrug is pijnlijk met uitstraling door het linkerbeen naar de grote teen
Ik deed redelijk zwaar werk, maar lette bijna altijd op een goede lichaamshouding bij het tillen.
Ondanks gaf het lichaam toch aan dat ik het niet aan kon.
Op mn 23ste begonnen de pijnklachten langzaam aan te manifesteren, pijn in de rug, uitstraling , niet meer de douchestraal kunnen verdragen op het l. been. Been stond in brand.
Maargoed ik luisterde niet, want werken was belangrijker. Regelmatig periodes ziek geweest. Banen gewisseld. Bij verschillende ziekenhuizen en neurologen geweest.
Uiteindelijk, omdat de hernia soms weer gedeeltelijk herstelde, of omdat het na een zware tijd wel weer goed ging, ben ik ermee blijven lopen.
Ik vind dat ik wel mag zeggen dat ik met de pijn kon leren leven, ook als het soms niet uit te houden was. Het was gewoon niet anders.
Bij mij schommelde de branderige pijn altijd van redelijk tot heel erg. De hernia echter is nooit weggegaan. De tintelingen zijn niet echt hoofdzakelijk meer in de teen. Bij moeilijke periodes buigt de rug naar rechts, en een beetje voren. Zitten, lopen en staan is dan erg pijnlijk, maar zo lang je nog genoeg kan functioneren/ accepteren dat je sommige dingen niet meer kunt, kan je gewoon verder gaan. Als mn collega's me weer krom zagen lopen wisten ze wel weer hoe laat het was. Wat ik merk sinds 2019, na een periode van pogingen om nr het werk te fietsen, de hernia erger en erger werd. Wat voor fiets of houding ik ook aannam, fietsen heeft bij mij zo te merken een negatieve uitwerking op de hernia. Ik las altijd dat fietsen goed was voor de versterking van de rug. Ik heb regelmatig nog gefietst, dit ondanks dat ik merkte dat flexibiliteit steeds verder achteruit ging. Het zit sindsdien erg in de heup, Stretch oefeningen zijn links totaal niet meer mogelijk. Sokken aantrekken, veters strikken lukt echt niet meer, dat moet mn partner maar doen. Ik zit nu weer in zo'n periode dat ik helemaal scheef loop, bijna niet kan zitten, en zo veel mogelijk probeer te doen om posities aan te nemen om zo min mogelijk pijn te hebben. Ik weet dat het in 1 keer ook spontaan weer beter kan gaan. Ik loop weer bij de pijnpoli, de 2de prf volgt binnenkort.
Mocht het niet helpen dan overweeg ik toch een operatie. Het valt wel op dat veel neurologen je toch niet helemaal serieus nemen, ondanks dat ze je zo scheef zien lopen, en je vrijwel al hun testjes kan doorstaan. En ze duidelijk op de MRI kunnen zien dat je 2 wervels er slecht aan toe zijn, met 1 uitstulping. Je moet perse bedlegerig zijn willen ze je echt serieus nemen. Maar zo komt het bij mij over. Tegen mij werd gezegd 2 maanden geleden"Of ik me ooit, weleens ziek heb gemeld, of dat niet" Ik heb er door mijn verbazing en softe karakter hier niet eens op gereageerd. Als ze zo gaan beginnen, weet ik eigenlijk al dat ik weer naar een andere neuroloog moet. Ik wacht af, na de 2e prf. Mocht het niet helpen, dan nog even een gesprek met de neurologe voor de operatie. Hopelijk stemt ze hiermee in, zoniet dan word het een ander ziekenhuis of desnoods prive kliniek.
Hoi,
Ik ben Marinus, 40 jaar, 2 meter lang en heb al ruim 16 jaar last van een L4/L5 hernia.
De onderrug is pijnlijk met uitstraling door het linkerbeen naar de grote teen
Ik deed redelijk zwaar werk, maar lette bijna altijd op een goede lichaamshouding bij het tillen.
Ondanks gaf het lichaam toch aan dat ik het niet aan kon.
Op mn 23ste begonnen de pijnklachten langzaam aan te manifesteren, pijn in de rug, uitstraling , niet meer de douchestraal kunnen verdragen op het l. been. Been stond in brand.
Maargoed ik luisterde niet, want werken was belangrijker. Regelmatig periodes ziek geweest. Banen gewisseld. Bij verschillende ziekenhuizen en neurologen geweest.
Uiteindelijk, omdat de hernia soms weer gedeeltelijk herstelde, of omdat het na een zware tijd wel weer goed ging, ben ik ermee blijven lopen.
Ik vind dat ik wel mag zeggen dat ik met de pijn kon leren leven, ook als het soms niet uit te houden was. Het was gewoon niet anders.
Bij mij schommelde de branderige pijn altijd van redelijk tot heel erg. De hernia echter is nooit weggegaan. De tintelingen zijn niet echt hoofdzakelijk meer in de teen. Bij moeilijke periodes buigt de rug naar rechts, en een beetje voren. Zitten, lopen en staan is dan erg pijnlijk, maar zo lang je nog genoeg kan functioneren/ accepteren dat je sommige dingen niet meer kunt, kan je gewoon verder gaan. Als mn collega's me weer krom zagen lopen wisten ze wel weer hoe laat het was. Wat ik merk sinds 2019, na een periode van pogingen om nr het werk te fietsen, de hernia erger en erger werd. Wat voor fiets of houding ik ook aannam, fietsen heeft bij mij zo te merken een negatieve uitwerking op de hernia. Ik las altijd dat fietsen goed was voor de versterking van de rug. Ik heb regelmatig nog gefietst, dit ondanks dat ik merkte dat flexibiliteit steeds verder achteruit ging. Het zit sindsdien erg in de heup, Stretch oefeningen zijn links totaal niet meer mogelijk. Sokken aantrekken, veters strikken lukt echt niet meer, dat moet mn partner maar doen. Ik zit nu weer in zo'n periode dat ik helemaal scheef loop, bijna niet kan zitten, en zo veel mogelijk probeer te doen om posities aan te nemen om zo min mogelijk pijn te hebben. Ik weet dat het in 1 keer ook spontaan weer beter kan gaan. Ik loop weer bij de pijnpoli, de 2de prf volgt binnenkort.
Mocht het niet helpen dan overweeg ik toch een operatie. Het valt wel op dat veel neurologen je toch niet helemaal serieus nemen, ondanks dat ze je zo scheef zien lopen, en je vrijwel al hun testjes kan doorstaan. En ze duidelijk op de MRI kunnen zien dat je 2 wervels er slecht aan toe zijn, met 1 uitstulping. Je moet perse bedlegerig zijn willen ze je echt serieus nemen. Maar zo komt het bij mij over. Tegen mij werd gezegd 2 maanden geleden"Of ik me ooit, weleens ziek heb gemeld, of dat niet" Ik heb er door mijn verbazing en softe karakter hier niet eens op gereageerd. Als ze zo gaan beginnen, weet ik eigenlijk al dat ik weer naar een andere neuroloog moet. Ik wacht af, na de 2e prf. Mocht het niet helpen, dan nog even een gesprek met de neurologe voor de operatie. Hopelijk stemt ze hiermee in, zoniet dan word het een ander ziekenhuis of desnoods prive kliniek.